the Queen

Και να η τελευταία ανάρτηση για το 2011. Η βασίλισσα Ελισάβετ με την επιβλητική μορφή της C. Blanchett και το βλέμμα προσηλωμένο στο σωτήριο 2012 που καταυθάνει. Ευτυχισμένο και "πλεονασματικό" το νέο έτος για όλους.

Collage σε τρεις κινήσεις

the Royal Tenenbaums

Eίναι το τέλευταίο μέρος από το τρίπτυχο των Wes Anderson εικονογραφήσεων. Κοινός παρονομαστής, η αναγραφή του ονόματος του σκηνοθέτη, του τίτλου, η γραμματοσειρά και το πλαίσιο (ή η απουσία του, όπως εδώ ).

Darjeeling

Eίναι το sequel της ανάρτησης Steve Zissou, αύριο θα αναρτήσω και το τελευταίο μέρος της τριλογίας εικονογραφήσεων με θέματα παρμένα από την φιλμογραφία του Wes Anderson.

wallpaper #2

Άσκηση κίτρινου

Αναφορά στον Γκρέκο

L'Albatros

L'Albatros

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

À peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!

Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

— Charles Baudelaire

Steve Zissou

Eίναι ο Bill Murray, o ωκεανογράφος Steve Zissou, από το φιλμ the Life Aquatic του Wes Anderson. Το είδα το 2004, με τον Πάνο και την Έλενα, στο υπό κατεδάφιση πιά ΑΣΤΡΟΝ, στους Αμπελόκηπους.

Η Κυριακή των ασκήσεων

κρυφτό

Στο υπόστεγο

Προειδοποίηση: Μην δείτε το "Dead Ringers" χωρίς να το σκεφτείτε πρώτα καλά.

Aφορμή για αυτήν την ανάρτηση ήταν o παρακάτω πίνακας του Daniel Barkley 

Η αποκάλυψη μ'αυτόν τον τρόπο του εσωτερικού της στοματικής κοιλότητας μου θύμισε την παρακάτω φωτογραφία του David Cronenberg,

Αυτό σε συνδιασμό με το γεγονός ότι στον πίνακα απεικονίζονται δύο δίδυμοι, ήταν αρκετό για να ανατρέξω στο Dead Ringers του 1988. Αυστηρό κομψοτέχνημα στην φιλμογραφία του Cronenberg, επώδυνο ψυχολογικό πορτραίτο της τελικά καταστροφικής συμβιωτικής σχέσης των Elliot και Beverly Mantle, δύο δίδυμων γυναικολόγων, που σαρκώνονται σπαραχτικά απο τον Jeremy Irons και συνολικά ένα δοκίμιο πάνω στο δίπολο μυαλό/σώμα.

Και τα δοκίμια δεν είναι ο ευκολότερος τρόπος για να περάσει η ώρα. Δεν είχα λοιπόν ούτε την ψυχραιμία ούτε την πολυτέλεια να το ξαναδώ, έστω για τις ανάγκες αυτής της ανάρτησης. Ότι με αφορούσε προσπάθησα να το αποτυπώσω στην δουλεία στην κορυφή αυτής της σελίδας.

Στην πραγματικότητα, δεν είχα καμία πρόθεση να ξανασχοληθώ μ'αυτό το φιλμ, η παραπάνω σύμπτωση όμως, σε συνδιασμό με το ότι είχα ήδη τυχαία ετοιμάσει το κάτω μισό της δουλειάς αυτής (θυμίζει τις κάρτες που ψυχαναλυτές ζητούν από τους πελάτες τους να ερμηνεύσουν), με οδήγησαν στην αποτύπωση με πυχτό ακρυλικό, των χαρακτηριστικών του J.Irons και την προβολή τους στο photoshop σ'αυτήν την (σκαναρισμένη) επιφάνεια από χαρτομάντιλο.

Elliot Mantle: Why are you crying, Bev?
Beverly Mantle: Separation can be a... terrifying thing. 

Ανασκαφική άσκηση

Μικρή άσκηση collage

Εντελώς εσπευσμένα και λίγο πρίν φύγω από την Αθήνα, ανεβάζω αυτή την "μικρή άσκηση" που ετοίμασα την περασμένη Κυριακή και μόλις τώρα βρήκα χρόνο να σκανάρω.

Πρώτη ύλη:  χαρτί περιτυλίγματος ενός πακέτου φωτοτυπικού χαρτιού και μία ετικέτα ρούχων.

McCabe

 

Μία εκδοχή του Warren Beatty ως McCabe από το φιλμ του Robert Altman "McCabe and MrsMiller " του 1971.

mina

wallpaper

Ασκηση επί χάρτου # 2

Ασκηση επί χάρτου

πέρασμα

hotel martinez

Ο άγνωστος της οδού Jules Verne

εντυπώσεις και σχόλια πάνω στο τελευταίο τανγκό στο Παρίσι 

Χωρίς τους δρόμους ή τα δειλινά του Buenos Aires, Tango δεν μπορεί να γραφεί. (Jorge Luis Borges)

 " Γυρίσαμε το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι στο φως του δειλινού, όπως αυτό φαίνεται από τα μεγάλα παράθυρα. Έτσι, στους εσωτερικούς χώρους κυριαρχούσε το πορτοκαλί χρώμα.

 
Για τα εξωτερικά γυρίσματα, βασιστήκαμε σε μια απλή ανακάλυψη που κάναμε καθώς αναζητούσαμε τον ιδανικό χώρο. Το χειμώνα, οι βιτρίνες των καταστημάτων στο Παρίσι είναι συνεχώς φωτισμένες, ακόμη και κατά την διάρκεια της ημέρας. Το αποτέλεσμα είναι μια θαυμάσια αντίθεση ανάμεσα στον μολυβένιο, ψυχρό ουρανό και τη ζεστασιά που αποπνέουν τα φώτα στους δρόμους και τα φανάρια κυκλοφορίας." Από αυτοβιογραφικό κείμενο του Mπερτολούτσι 1987 (Άngela Molina, (Μτφ.Δήμητρα Παπαβασιλείου),Bacon, 2006,σελ.7)

Παράλληλα, ο φωτογράφος της ταινίας Vittorio Storaro επιβεβαιώνει : Συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσα το φως σε συνάρτηση με το συνειδητό μέρος της σκηνοθεσίας και το σκοτάδι με το ασυνείδητο. Από ένστικτο και διαίσθηση ζωγράφιζα την αντίθεση φωτός και σκιάς. Οι πίνακες του Bacon μου επιβεβαίωσαν την ιδέα που ο Bertolucci και εγώ είχαμε για την ανίστηξη του θερμού τεχνητού φωτισμού σε μία πόλη του βορρά όπως το Παρίσι κατά την διάρκεια του χειμώνα και του φυσικού χειμερινού φωτός.

Και συνεχίζει ο Βertolucci "Την περίοδο εκείνη υπήρχε μια μεγάλη έκθεση του Francis Bacon, το φως στους πίνακες του οποίου αποτέλεσε ένα ακόμη από τα βασικά κλειδιά για τα υφολογικά πρώτυπα που αναζητούσαμε".
(Άngela Molina, (Μτφ.Δήμητρα Παπαβασιλείου),Bacon, 2006,σελ.7)

 Είναι το 1971, και πρόκειται για την μεγάλη αναδρομική έκθεση του Bacon στο Grand Palais. Mία ημέρα πριν ο εραστής του, George Dyer έχει αυτοκτονήσει.


Συναντάμε τον Paul, στην γέφυρα Bir-Hakeim, λίγο μετά την αυτοκτονία της γυναίκας του,η Jeanne, μία άγνωστη εικοσάχρονη τον προσπερνα, αυτός την ακολουθεί, μέχρι ένα προς ενοικίαση διαμέρισμα.

 
Σαν μία "Αλίκη" που παίρνει στο κατόπι τον "κούνελο" ως την κουνελότρυπα, όπου οι φυσιοκρατικοί νόμοι καταλύονται. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο διαμέρισμα της οδού Jules Verne, μόνο που εδώ είναι οι κοινωνικές συμβάσεις που καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.


To διαμέρισμα αυτό στο μυαλό μου παραπέμπει κατά τρόπο επίμονο, σ'αυτό που στα μαθηματικά ονομάζουμε ασυνέχεια μιας συνάρτησης. Έστω λοιπόν ότι αυτή είναι η y=f(x), όπου το x μέσω μίας διαδικασίας f μετασχηματίζεται σε y. Έστω ακόμη ότι στην προκειμένει περίπτωση η x πέρνει τιμές από ένα σύνολο Α, μέσα στο οποίο έχουμε συμπεριλάβει γνώσεις, αρχές, ήθη, έθιμα, τρόπους, κανόνες, νόρμες θρησκευτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, τα οποία φιλτράρονται μέσα από την ιδιοσυγκρασία f του καθενός από μας, και παράγουν την εικόνα y του εαυτού μας, όπως αυτός εκδηλώνεται στις καθημερινές μας επαφές. Φανταστείτε ακόμα, ότι το σύνολο Α μπορεί να αποτυπωθεί σε μία επιφάνεια κάθε σημείο της οποίας αντιπροσωπεύει και κάποια από τις τιμές που τροφοδοτούν την συνάρτηση f. 


Στην περίπτωση αυτή, το διαμέρισμα της οδού Jules Verne, δεν είναι παρά ένα κενό στην επιφάνεια Α, στο οποίο ο Paul και η Jeanne εκτελούν ελεύθερη πτώση χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Αυτή όμως η βύθιση αντεστραμένη δεν είναι παρά ανάδυση, και πράγματι στο παλιό αυτό διαμέρισμα φαίνεται ότι αναπτύσσονται δυνάμεις που ωθούν στην επιφάνεια ένστικτα και συμπεριφορές, πέραν του κοινωνικά αποδεκτού συνόλου Α.


Ο Paul είναι απόλυτος "we don't need no names here". Το διαμέρισμα λειτουργεί εντελώς απελευθερωτικά, καθειστά απαγορευτικές τις ήδη περιττές συστάσεις μέσα σ'αυτού του είδους το "κενό". Ένα κενό που έρχονται να πληρώσουν βίαιες ανθρώπινες ορμές που εκτονώνονται και διαστροφές που ξεσκεπάζονται.

Ο Francis Bacon συνήθιζε να επαναλαβμάνει "ο μαζοχισμός, ο σαδισμός αλλά και σχεδόν όλες οι διαστροφές, δεν είναι παρά τρόποι να νιώσει κανείς περισσότερο άνθρωπoς".
(Άngela Molina, (Μτφ.Δήμητρα Παπαβασιλείου),Bacon, 2006,σελ.16)


Και είναι αυτή η έλλειψη, η απώλεια του εαυτού μας που αποτυπώνεται κατά τρόπο σπαραχτικό στις προσωπογραφίες του Bacon. Μία αίσθηση βαθιάς αποξένωσης, αβάσταχτης και τραυματικής, αποπνέεται από τα πρόσωπα που αποδομούνται. Τα χαρακτηριστικά τους απομακρύνονται το ένα από το άλλο, σαν να υπακούουν σε διαφορετικούς νόμους βαρύτητας, έτοιμα να διαγράψουν ξεχωριστές τροχιές.

Ο ίδιος ο Βacon σημειώνει σχετικά: " Επιμένω να παραμορφώνω πάντα τα πράγματα που ζωγραφίζω προκειμένου να αποδώσω την ουσία τους
... στην προσωπογραφία αυτή του Michel Lieris για παράδειγμα, πιστεύω πως τα στοιχεία που απομακρύνονται περισσότερο από την εξωτερική εμφάνιση είναι εκείνα που κατεξοχίν την αποδίδουν" (Sylvester,2003)

Eνώ ο ίδιος ο Lieris, συγγραφέας και φίλος του Bacon, παρατηρεί ειδικότερα: "τα πρόσωπα το Bacon ζωντανά ως το μεδούλι, αφήνουν ενίοτε να φανούν τα δόντια τους, κομματάκια σκελετού, βραχώδεις σταλακτίτες και σταλαγμίτες, οι οποίοι ξεπροβάλλουν από το σπήλαιο του στόματος".
(Michel Lieris, Francis Bacon,1966)

Υπό αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα των πορτραίτων ο Bertolucci βλέπει τον ήρωά του λέγοντας " Είναι σαν μία από αυτές τις φιγούρες του Bacon, που δείχνουν στα πρόσωπά τους, όλα όσα συμβαίνουν στα σωθηκά (guts) τους - έχει την ίδια συντετριμένη πλαστικότητα"

O Paul, μποξέρ, ηθοποιός, δημοσιογράφος, ναυτικός, και τελικά σύζυγος μίας ίδιοκτήτριας ξενοδοχείου στο Παρίσι δεν είναι παρά ένας ξένος, ένας Αμερικάνος στο Παρίσι, που περιφέρεται συντετριμένος, βλασφιμώντας. Προδωμένος, σε κατάσταση αποσύνθεσης, βλέπει τα κομμάτια του να προσανατολίζονται από κοινού πίσω από την άγνωστη περαστική, μέχρι το διαμέρισμα της οδού Jules Verne, το ζωτικό χώρο ανωνυμίας, όπου συναρμολογούνται ξανά για να σχηματίσουν τον επιβήτορα της νεαρής.


Λίγε μέρες μετά και μακριά από το διαμέρισμα, ό,τι συναρπαστικό φαντάζει πλέον απειλητικό για την Jeanne. Ο Paul  δηλώνει ερωτευμένος μαζί της - η συνθήκη της ανωνυμίας δεν ισχύει- την ακολουθεί παρά την θέλησή της και εισβάλει στο πατρικό, αυτήν την φορά, διαμέρισμά της. Στην θέα του αγνώστου, που φορά το στρατιωτικό καπέλο του χαμένου στον πόλεμο της Αλγερίας, πατέρα της, η Jeanne ταράζεται, ενστικτωδώς πυροβολεί τον Paul, σκοτώνοντάς τον.


Στην αστυνομία θα δικαιολογηθεί, ήταν ένας άγνωστος που προσπάθησε να την βιάσει.


Αντί επιλόγου
Στο τρίπτυχο, στην κορυφή της ανάρτησης, o Marlon Brando, με μολύβι και μετά στο photoshop. Στα άκρα παραμορφωμένες εκδοχές του προσώπου, νοηματικά και μόνο στην παράδοση των πορτραίτων του Βacon, καθώς οι αλλοιώσεις που έχω προκαλέσει, είναι διαφορετικού τύπου και προέκυψαν από επεξεργασία στον υπολογιστή, του αρχικού, κεντρικόυ πορτραίτου.

Σερενάτα

Ξανά ακουαρέλες και κολάζ και Photoshop, μπερδεύτηκαν μεταξύ τους, χωρίς να υπολογίζουν πόσο διαφορετικά είναι. Γνώριζαν καλά όμως και τα τρία πως μπορούσαν να συμφωνήσουν για το τι έπρεπε να κάνουν, για να πάρω αυτήν την εικόνα. Τους είμαι για πάντα υπόχρεος.

Tο πράσινο δωμάτιο

Το πάτωμα ήταν πλημμυρισμένο από αρεωμένα σε νερό ακρυλικά, οι τοίχοι από χαρτί πολλών γραμμαρίων, το χαλί ένα κολάζ από χαρτόνι, πυχτό ακρυλικό, και ριζόχαρτο, στο τζάμι καθρεφτίζονταν η φωτινή επιγραφή "photoshop". 

Η θεία στο κάδρο, συγχωρεμένη εδώ και καιρό, χαμογελούσε με νόημα στον φωτογράφο.

Είχα μείνει στο πράσινο δωμάτιο πριν τέσσερα χρόνια, και σήμερα το βράδυ για τρείς περίπου ώρες. Το ράδιο μετέδιδε αποσπάσματα απο τις ομιλίες εκπροσώπων των συνδικάτων για τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς.

Tέσσερεις μήνες μετά

Τέσσερεις μήνες απουσίας από το blog είναι πολύς καιρός. Aν και αυτό δεν σημαίνει απραξία, για την ακρίβεια πολύ υλικό έχει αποθηκευθεί στο σκληρό μου δίσκο, χωρίς όμως να ξέρω πως και πότε ακριβώς θα βρει τον δρόμο προς την ανάρτηση.

Παρόλαυτά διάλεξα να δημοσιεύσω κάτι πρόσφατο και σχετικά απλό. Μία προσωπογραφία,(μολύβι σ'ένα A4 και μετά photoshop), άσκηση ύφους περισσότερο, με κάτι να θυμίζει εικονογράφους παλαιότερων εποχών, που πάντα θαυμάζω.
 
Όπως και να έχει μου φτιάχνει την διάθεση. Ελπίζω και σ'εσάς.