Tέσσερεις μήνες μετά

Τέσσερεις μήνες απουσίας από το blog είναι πολύς καιρός. Aν και αυτό δεν σημαίνει απραξία, για την ακρίβεια πολύ υλικό έχει αποθηκευθεί στο σκληρό μου δίσκο, χωρίς όμως να ξέρω πως και πότε ακριβώς θα βρει τον δρόμο προς την ανάρτηση.

Παρόλαυτά διάλεξα να δημοσιεύσω κάτι πρόσφατο και σχετικά απλό. Μία προσωπογραφία,(μολύβι σ'ένα A4 και μετά photoshop), άσκηση ύφους περισσότερο, με κάτι να θυμίζει εικονογράφους παλαιότερων εποχών, που πάντα θαυμάζω.
 
Όπως και να έχει μου φτιάχνει την διάθεση. Ελπίζω και σ'εσάς.

προσωπογεωγραφία

Στην προ photoshop εποχή, πέρασα σχεδόν δύο χρόνια εν πλω στο σκάφος ακουαρέλα. Χάραξα ρότα με ακρυλικά χρώματα αρεωμένα σε πολύ νερό με το οποίο "έλουζα" εξαντλητικά τον χάρτη / χαρτί πολλών γραμμαρίων.

Η παραπάνω δουλειά ανήκει σε μια σειρά πορτραίτων ανθρώπων με ασιατικά χαρακτηριστικά, που από φωτογραφίες μετανάστευσαν στην υδάτινη επιφάνεια του χαρτιού μου. Και είναι στα σύνορα ... του κάδρου, που παίζεται κυρίως το δράμα. Θέλω να πω, ότι ποτέ δεν παρουσιάζω ολόκληρα τα πρόσωπα, τα όρια της επιφάνειας που δουλεύω έρχονται να απομονώσουν ένα τμήμα (του προσώπου), με το οποίο και διαλέγω ν'ασχοληθώ.

Μιά τέτοια προσωπογραφία συνήθως ολοκληρώνεται μέσα σ'ένα μήνα. 'Ολο λοιπόν αυτό το διάστημα, παρατηρώ με εμμονή το θέμα μου. Άρχικά είναι δύσκολο, όπως για ένα μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα. Στην συνέχεια όμως το μάτι εξοικιώνεται σταδιακά με όλο και περισσότερες λεπτομέρειες του προσώπου, μέχρι που αποκτά μια πανοραμική άποψη ... τελικά, ενός τοπίου με χαράδρες, κοιλάδες, υψίπεδα (μέτωπο), λόφους (μάγουλα), όροι (μύτη) και όλων των μεταξύ τους διαβαθμήσεων.

Είναι αυτή η ανεξερεύνητη γεωγραφία κάθε ανθρώπινου προσώπου, που ζητά επίμονα χαρτογράφηση .