Σερενάτα

Ξανά ακουαρέλες και κολάζ και Photoshop, μπερδεύτηκαν μεταξύ τους, χωρίς να υπολογίζουν πόσο διαφορετικά είναι. Γνώριζαν καλά όμως και τα τρία πως μπορούσαν να συμφωνήσουν για το τι έπρεπε να κάνουν, για να πάρω αυτήν την εικόνα. Τους είμαι για πάντα υπόχρεος.

Tο πράσινο δωμάτιο

Το πάτωμα ήταν πλημμυρισμένο από αρεωμένα σε νερό ακρυλικά, οι τοίχοι από χαρτί πολλών γραμμαρίων, το χαλί ένα κολάζ από χαρτόνι, πυχτό ακρυλικό, και ριζόχαρτο, στο τζάμι καθρεφτίζονταν η φωτινή επιγραφή "photoshop". 

Η θεία στο κάδρο, συγχωρεμένη εδώ και καιρό, χαμογελούσε με νόημα στον φωτογράφο.

Είχα μείνει στο πράσινο δωμάτιο πριν τέσσερα χρόνια, και σήμερα το βράδυ για τρείς περίπου ώρες. Το ράδιο μετέδιδε αποσπάσματα απο τις ομιλίες εκπροσώπων των συνδικάτων για τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς.

Tέσσερεις μήνες μετά

Τέσσερεις μήνες απουσίας από το blog είναι πολύς καιρός. Aν και αυτό δεν σημαίνει απραξία, για την ακρίβεια πολύ υλικό έχει αποθηκευθεί στο σκληρό μου δίσκο, χωρίς όμως να ξέρω πως και πότε ακριβώς θα βρει τον δρόμο προς την ανάρτηση.

Παρόλαυτά διάλεξα να δημοσιεύσω κάτι πρόσφατο και σχετικά απλό. Μία προσωπογραφία,(μολύβι σ'ένα A4 και μετά photoshop), άσκηση ύφους περισσότερο, με κάτι να θυμίζει εικονογράφους παλαιότερων εποχών, που πάντα θαυμάζω.
 
Όπως και να έχει μου φτιάχνει την διάθεση. Ελπίζω και σ'εσάς.

το τέλος του χρόνου

Tελευταία ανάρτηση λίγο πριν την εκπνοή του 2010. Εύχομαι το νέο έτος να σας βρει εκεί που επιθυμείτε, μ'αυτούς που αγαπάτε! Ευτυχισμένο το 2011!

collage x 3

 

l

Λίγο πριν το τέλος του χρόνου, χώρεσα σε μία ανάρτηση τρία κολάζ. Τα κολάζ τον τελευταίο καιρό τρώνε όλο μου τον χρόνο ... είμαι περίεργος να δω που θα οδηγηθώ. Θα σας κρατώ ενήμερους ...

Ζεύγος οριγκάμι.

Η συνταγή της ημέρας:
- Μολύβι σε χαρτί ακουαρέλας
- Kαλά αρεωμένα ακρυλικά σε νερό, για washes
- ψιφιακές εικόνες (patterns φτιαγμένα εξαρχής στο pshop)
- φίλτρα
- Οριγκάμι φτιαγμένα στο χέρι και σκαναρισμένα
Ψήσιμο στο photoshop γύρω στις τέσσερεις ώρες σε χαμηλή θερμοκρασία.
Σερβίρεται συμπιεσμένο σε αρχείο jpg.

Αναμνηστική Φωτογραφία

Mε την ένδειξη κατεπείγον, και εντελώς εμβόλημα, πριν την προγραμματισμένη μου ανάρτηση, σας στέλνω αυτή την, βασισμένη σε φωτογραφία, δουλειά, ενθύμιο από το 2005.

Πρόκειται για τους πρωταγωνιστές του φιλμ "Ιl giardino dei Finzi Contini" του Vittorio de Sica, από το ομώνυμο βιβλίο του Giorgio Bassani.

"Σκόνταψα" πάνω στην φωτογραφία και χωρίς να ξέρω τίποτα για τα υπόλοιπα έπεσα με τα μούτρα, πάνω σ'αυτό το σκληρό κομμάτι ακουαρέλας, πολλών γραμμαρίων. Όχι όμως αρκετών ν'αντισταθούν στα αλλεπάλληλα  κύματα σινικής μελάνης που το έλουζαν για περίπου τριάντα μέρες.


Αν και σήμερα που το βλέπω, το στίσιμο θα μπορούσε να είναι και από κάποιο editorial περιοδικού μόδας, δεν παύω να κρατώ την αίσθηση που είχα αρχικά, αυτήν μιας φωτογραφίας από κάποιο οικογενειακό άλμπουμ.

Δύο χρόνια μετά, σε μία παρουσίαση του βιβλίου " Του φιδιού το γάλα", ο συγγραφέας, Γ.Ξανθούλης, μας εξομολογείται την αγάπη του για  "τον κήπο των Finzi Contini" και την επίδρασή του στο δικό του βιβλίο.


Στην πρώτη σελίδα του "Φιδιού", πριν την εισαγωγή, βρίσκω τους παρακάτω στίχους.

" Ό,τι αγαπήσαμε στ'αλήθεια 

                ίσαμε τώρα,

  είναι αυτοί που χάθηκαν νωρίς,

  άγγελοι διάφανοι που ζουν

               στην ενδοχώρα

  και πίνουν το νερό πικρής πηγής.

  ............................................

  Ίσως ποτέ να μην συναντηθούμε, 

  ίσως ποτέ δεν θα μιλήσουμε,

  έτσι κι αλλιώς ό,τι είχαμε να πούμε

  ήταν αυτό που ήταν γραφτό μας

                ν'αγαπήσουμε ..."

          (Ελαφρό τραγούδι του '60)