Mε την ένδειξη κατεπείγον, και εντελώς εμβόλημα, πριν την προγραμματισμένη μου ανάρτηση, σας στέλνω αυτή την, βασισμένη σε φωτογραφία, δουλειά, ενθύμιο από το 2005.
Πρόκειται για τους πρωταγωνιστές του φιλμ "Ιl giardino dei Finzi Contini" του Vittorio de Sica, από το ομώνυμο βιβλίο του Giorgio Bassani.
"Σκόνταψα" πάνω στην φωτογραφία και χωρίς να ξέρω τίποτα για τα υπόλοιπα έπεσα με τα μούτρα, πάνω σ'αυτό το σκληρό κομμάτι ακουαρέλας, πολλών γραμμαρίων. Όχι όμως αρκετών ν'αντισταθούν στα αλλεπάλληλα κύματα σινικής μελάνης που το έλουζαν για περίπου τριάντα μέρες.
Αν και σήμερα που το βλέπω, το στίσιμο θα μπορούσε να είναι και από κάποιο editorial περιοδικού μόδας, δεν παύω να κρατώ την αίσθηση που είχα αρχικά, αυτήν μιας φωτογραφίας από κάποιο οικογενειακό άλμπουμ.
Δύο χρόνια μετά, σε μία παρουσίαση του βιβλίου " Του φιδιού το γάλα", ο συγγραφέας, Γ.Ξανθούλης, μας εξομολογείται την αγάπη του για "τον κήπο των Finzi Contini" και την επίδρασή του στο δικό του βιβλίο.
Στην πρώτη σελίδα του "Φιδιού", πριν την εισαγωγή, βρίσκω τους παρακάτω στίχους.
" Ό,τι αγαπήσαμε στ'αλήθεια
ίσαμε τώρα,
είναι αυτοί που χάθηκαν νωρίς,
άγγελοι διάφανοι που ζουν
στην ενδοχώρα
και πίνουν το νερό πικρής πηγής.
............................................
Ίσως ποτέ να μην συναντηθούμε,
ίσως ποτέ δεν θα μιλήσουμε,
έτσι κι αλλιώς ό,τι είχαμε να πούμε
ήταν αυτό που ήταν γραφτό μας
ν'αγαπήσουμε ..."
(Ελαφρό τραγούδι του '60)
